بهاريه

. . . زمين را هيچ پروايي نيست زمين مي چرخد و از چرخيدن باز نمي ايستد . . . ژاك پره ور

سال هشتاد و پنج تمام شد به همين راحتي ! سالي كه ماشين دار شديم اون هم نه يكي ،‌دو تا ! سالي كه داداش ام زن گرفت خواهرم شوهر كرد داييم خونه شو تعمير كرد كلي فيلم خوب ديدم كلي كتاب خوب خوندم كلي موسيقي خوب شنيدم كلي عاشقي كردم كلي خنديدم و ملتو خندوندم (‌ اوج اش شبي بود كه پاي حليم بوديم يه تنه هفت هشت نفر انداخته بودم به غش و ريسه و وول ! ) همين چرخيدن دور خودش است كه سال به سال شب را روز مي كنيم و روز را شب و هيچ روزي نو نيست ؛‌ هميشه ابر ها از يك سمت مي آيند و بعضي هاشان باران دارند و بعضي هم نه ،‌ آفتاب هميشه از پشت همان ساختماني مي آيد كه هميشه ؛‌ و و و . . . امروز ،‌ روز اول سال است ،‌ديشب خسته تر از آن بودم كه تا تحويل سال بيدار بمانم رختخواب ام را پهن كردم و به سالي فكر كردم كه رفت ،‌ حافظه ام سوراخ تر از آن است كه چيز هاي زيادي را به خاطربياورم اولين چيزي كه يادم مي افتد خودم ام كه هندي كم دست گرفته ام و دارم از ماشيني كه دور مي شود و دور تر مي شود و كوچك تر هم ،‌فيلم مي گيرم و مراقب ام دست ام نلرزد و قلب ام لعنتي مي لرزد و مي دانم زندگي دارد سخت تر مي شود و سخت تر هم شد ؛ نيمكت هايي كه خسته از قدم زدن پناه ام دادند دور تر شدند و من پاهام خسته تر ،‌ خدا را شكر كه هر چه خسته تر باشي بيشتر سيگار مي چسبد ، دفعات بيشتري به من گفته شد صداي اون لعنتي رو كم كن سرمون رفت و اين هدفون چندمي ست كه مي شكند خدا مي داند . خدا را شكر كه وقت تحوبل سال خوابيم خدا را شكر كه شمع نمي افتد روي سفره ،‌ خدا را شكر كسي لگد نمي زند به آيينه ،‌ كسي نمي گويد اي لعنت به اين سال و ماه ،‌ خدا را شكر مجبور نيستيم اداي آدم هاي خوشبخت را در بياوريم ‌ وول مي خورم ؛‌ مثل شبي كه توي هتل وول مي خوردم و رضا اينقدر اعصاب ام را جويده بود كه صبح نمي شد ؛‌ اين اولين باري ست كه شب سال تحويل رضا نيست و خدا را شكر كه نيست كه مجبور نيستيم وانمود كنيم اوضاع عادي ست ؛‌ خدا را شكر كه وقت سال تحويل خوابيم ؛‌ نه ؛‌ به نظر اين جوري ادامه دادن اين پست به صلاح نيست تا همينجا هم كلي زده ام بيرون ؛‌ فقط يه چيزي ؛‌ شعري كه از ژاك پره ور ، اول پست هست كامل نيست كامل اش رو مي نويسم كه دق دل ام خالي شه : در جهان گودال هاي بزرگي از خون وجود دارد به كجا مي روند همه ي اين خون هاي ريخته شده اين زمين است كه آن را مي نوشد و سرمست مي شود پس چه شگفت حكايتي ست اين چنين باده گساري اين همه عاقلانه . . . اين همه يكنواخت . . . نه ،‌ زمين مست نمي شود زمين كج نمي چرخد گردونه ي كوچك اش را منظم به پيش مي راند چهار فصل اش را . . . زمين مي چرخد و مي چرخد و مي چرخد با جوي هاي بزرگ خون اش