خاطرات پراكنده

يا مثلا همين الآن كه دارم از بالكن طبقه ي پونزدهم هتل انقلاب خيابان طالقاني را ديد مي زنم ياد آن روزي مي افتم كه با دو ساك سنگين از ترمينال غرب آمده بودم ولي عصر از ولي عصر آمده بودم توي طالقاني و داشتم فكر مي كردم اين شاش را كه از ساوه نگه داشته ام بعيد مي دانم تا خوابگاه برسانم؛ تهران براي من درست از همان روز شروع شد؛ هيچ كدام از دقعات قبلي حساب نيست؛ اين اولين باري بود كه آمده بودم توي تهران زندگي كنم و همين اول بسم الله فشار مثانه نمي گذاشت؛ چشمم افتاد به يك تابلو كه آرم دانشگاه خودمان رويش بود؛ يك خوابگاه بود؛ رفتم نگهباني كه آقا من دانشجوي همين دانشگاهم دارم از قشار مثانه مي تركم ميشه از دستشويي تون استفاده كنم؟ يارو هم درومد كه به به مي بينم كه از شهرستان يه راست اومدي خوابگاه دخترا و دنبال دسشويي مي گردي؛ داشتم فكر مي كردم مسخره كردن چند غريبه كه آدم را در حين شاشيدن توي جوب مي بينند به مراتب بهتر از خيس كردن خودت است و انگار دايره هاي روي سرم كه نقاشي هاي فكرهايم تويش بودند نگهبان را قانع كرد بگذارد اولين شاش جدي زندگي ام را توي خوابگاهي بكنم كه بعدها يكي از دخترهاش از در ِ دانشكده رياضي تا در ِ حافظ بعد تا سر ِ رشت بعد تا سر ِ ولي عصر بعد دوباره از در ِ ولي عصر تا درِ ِ حافظ قدم زده بود با من و خداحافظي و تعريف كردن ِ قضيه براي رضا و كاشف به عمل آمدن كه طرف اصلا هيچ پسريو تحويل نمي گيره و رفتارش با من چقد عجيب بوده و مي بيني؟ 10 سال و 8 ماه و چند روز از آن شاش كذايي گذشته و من حالا روبروي همان دسشويي در ارتفاعي بالاتر دوره مي كنم آن روز را هنوز را . . .