از ديگري

[ [صبح: روحيه ات آش و لاش تر از اين است كه بخواهي با يك جمع پانزده نفري بزني به طبيعت ،‌ توي شرايط عادي تن به همچين كاري نمي دهي اما حضور ديگري باعث مي شود با خنده اي كه پهنه ي صورت ات را پر كرده جوري رفتار كني كه بقيه ازت انرژي بگيرن ؛ بعد ديگري سرد از كنارت رد مي شود و تو خنده ات مي ماسد روي صورت ات و مي فهمي انگار چيزي تغيير كرده و به روي خودت نمي آوري ؛ [ قبل از ظهر : ] دنبال بهانه ي ساده اي مي گردي براي به حرف آوردن‌ِ‌ ديگري ،‌ ديگري اما مقاومت مي كند ،‌ تلخ است ،‌ و به خودت مي گويي آتيشو كه روشن كنم بقيه دورش جمع شن ،‌ مي رم يه گوشه به حرف اش ميارم و دنبال كلمه اي جادويي مي گردي كه معجزه كند و صداي خنده اي آشنا سرت را بر مي گرداند – بر مي گرداني – و آن كلمه گم مي شود توي هزار تويي كه لعنت يه هر كي منو انداخت اين تو . [ بعد از ظهر :] اين مسير به اندازه ي كافي طولاني هست تا اشك هات را بريزي فكر هات را بكني از چند نفري كه چادر زده اند سيگار بگيري دنبال چشمه اي بگردي كه چند هفته پيش گم اش كرده بودي و تمام مسير برگشت را اين بار من يكبارگي در عاشقي پيچيده ام اين بار من يكبارگي از عافيت ببريده ام . . . [ آخر شب : ] پدرام ميگه وقتي هيچ كاري نمي كني معلومه كه از دست ات دلخور ميشه ، وقتي مي دوني خواستگار به اين كت و كلفتي اومده دس گذاشتي رو دس منتظري اون خودش يه تنه همه كار بكنه معلومه كه از دست ات دلخور مي شه [ فردا بعد از ظهر :] وقتي از در مياد تو دست مي ندازه از پشت ، دور گردن ات ،‌صورت اش رو مي چسبونه به صورت ات ميگه ،‌عزيزمي نفسمي عمرمي چرا پكري ؟ ترجيح مي دي بگي هيچي حوصله م سر رفته ،‌ اون تير كشيدن هاي لعنتي قلب ام دوباره شروع شده و اين يكي را دروغ نگفته اي [ فرداتر ،‌صلات ظهر : ] اندوهي كه توي صداي خوليو هست مخرب است برات ،‌ جو ساترياني را امتحان مي كني ابن يكي بيشتر به درد وقت هايي مي خورد كه دوست داري داد بزني ؛‌ دنبال چيزي مي گردي اول بغض ات رو بتركونه بعد بشينه باهات حرف بزنه آخر سر بخندوندت ،‌ يه چيزي تو مايه هاي ِ‌ ممممممممم . . . آها چارلز آزناور ،‌ تو مايه هاي چارلز آزناور نه ،‌ دقيقا ً‌خود چارلز آزناور .