Just a Dream

تو انگار كودكي بودي.شانزده،هفده ساله شايد.من انگار بايد از تو محافظت ميكردم.ما سوار قطاري بوديم.نميدانم كه از كجا ميآمديم ،به كجا ميرفتيم.تو ميخواستي بچه مسافر بغل دستي را نوازش كني اما جيغش را در آوردي.مادرش بجه را از دست تو قاپيد و زير سينه اش گرفت.تو به من نگاه كردي و گفتي:تقصير من بود؟من اما انگار نميتوانست چيزي بگويم.بعد انگار ديگر هيچ كس نبود.ما توي آن كوپه تنها بوديم.من بي آن كه به تو خيره شده باشم زيرچشمي تو را ميپاييدم.تو هم با نگاه بازيگوشانه در و پنجره را ديد ميزدي.يك لحظه انگار نگاهمان به هم گره خورد اما تو زود نگاهت را دزديدي.بعد ديگر من فقط بيرون را نگاه ميكردم و درخت ها و تيرهاي برق كه يكي يكي جا ميماندند.و همه چيز در سياهي تونل تمام شد.

قلبم ،دست هايم كه ميلرزد،عرق سرد پيشانيم و پاهايم كه چند قدم آن طرف تر يخ زده اند...چرا باز دست خودم نيستم رويا!؟

خيال ميكردم مرد بزرگي شده ام

آستين خيس قبايم چيز ديگري ميگفت...

پي نوشت:شعري كه آخر آمده را نه شاعرش يادم هست نه مطمئنم درست نوشته ام!