Saturday, December 29, 2007

پروپرانولول، یکی صبح ، دوتا عصر ، آمپرازولام ، شبی نصف قرص

الف :

امروز ( اگه این پست به امروز برسه ) هفتم دی ماه بود و من اصلا ً برام مهم نبود؛ خوشحالم به اطلاع برسونم همه ی اون ساعتایی که تولدت بود و حتما ً داشته بهت خوش می گذشته به من هم خوش می گذشت حتا مطمئنم بیشتر از تو ؛ دیگه خبری ازون پستای رمانتیک نیس؛ اهمیتتو از دست دادی، مثل خیلی چیزای بی اهمیت دیگه که زمانی مهم بودن

ست هفتم دی ماه پارسال

ب :

من آدمی هستم با هوش سرشار، این یکی از بدیهی ترین چیزاییه که می دونم؛ اگه بخوام نمونه هاش رو بگم تا صبح می تونم دلیل بیارم؛ خیلی وقتا ازین هوش سرشارم در رنجم وقتایی که دلایل مظلومانه و گاه مهربانانه ی افراد رو پشت حرف ها و رفتارهاشون می بینم ( مثل بلموندا که درون آدم ها رو می دید ) بیشتر ازین باهوشی م رنج می برم؛ الان هم که صفحه ی کامنت ها رو باز کردم و یک کامنت رکیک دیدم نیازی به این نبود که صغری و کبری بچینم پرتقال فروشو پیدا کنم،

ف عزیز، تو هم مثل من اطلاعات انفورماتیکت کمه، سوتی هایی می دی که خودتم متوجهشون نمی شی ( حکایت اون زنی که ایرج میرزا نقل میکنه دامنشو بلند کرد گذاشت جلوی سینه هاش که کسی نبینه غافل ازینکه جای دیگه ش معلوم میشه رو توصیه می کنم بخون ) در هر صورت اگه یه خورده دقت کنی می فهمی کجا سوتی دادی؛

ولی یک حسن دیگه داشت این کامنتت ، مطمئن شدم راه درست رو انتخاب کردم ، فکرشو بکن خیلی دیر تر می فهمیدم چه مارمولک بی ادبی هستی ، وقتی که دیگه کار از کار گذشته بود .

Wednesday, December 26, 2007

کافکا خوانی ، برانا بینی

الف : ستون ادبیات نمایشی ایران ، اکبر رادی، درگذشت؛ روان اش شاد

ب : کافکا ، کافکا ، کافکا ، نه نمی تونه نویسنده ی محبوب ام باشه

در ادامه کافکا خوانی های این روز ها دارم کم کم به یک نتایجی هم می رسم؛ پیش از هر چیز فکر می کنم که احتمالا ً – احتمالش خیلی بالاس تقریبا ً نزدیک به یقینه – فقط با خواندن آثار کافکا به زبان مادری اش و تسلط بر آن زبان در کنار زبان آلمانی ست که می توان از آثار او به یک لذت هنری دست یافت؛ این را از آن جهت می گویم که یادم هست وقتی مقاله ی ادبیات اقلیت - بابک احمدی - را می خواندم چیزهایی درباره ی بازی هایی که کافکا سر زبان آلمانی در می آورد گفته بود؛ خب نتیجه ی اول اینکه خدا بیامرز صادق هدایت در صورتی باید دست به ترجمه ی این کتاب می زد که می توانست دست کم برخی از آن بازی ها را در ترجمه در بیاورد و چون این احتمال هست که هدایت داستان های کافکا را از روی ترجمه ی فرانسوی شان به فارسی ترجمه کرده باشد آن وقت گناه تطبیق ندادن با متن اصلی هم به گردن آن خدابیامرز می افتد؛

با وجودی که اگر بخواهم راجع به ایده های کافکا در داستان های بعدی که از او خواندم – گراکوس شکارچی، مهمان مردگان، شمشیر و در کنیسه ی ما – حرف بزنم باید فقط ستایش ها و سپاس های خود را نثار او کنم اما این کافی نیست من ازین داستان ها لذت نبردم چون چیزی فراتر از ایده نداشتند.

نهایتا ً اینکه فکر می کنم چیزی که اهمیت اش اگر بیشتر از ایده ی خلاقانه نباشد کمتر هم نیست پرداخت هنرمندانه است که دست کم در ترجمه ای که من خواندم پیدا نبود

در هر صورت اگر دوست دارید این داستان ها را که گفتم بخوانید آخر همان کتابی که گفتم هستند مسخ / فرانتس کافکا / صادق هدایت / انتشارات زریاب / چاپ سوم 1378 / 980 تومان

ج : تنهایی دم مرگ

از کافکا بگذریم ؛ دیشب فرانکنستین مری شلی رو دیدم؛ از دیشب تا حالا ذهن ام درگیرشه؛ احتمالا ً توی ژانر علمی تخیلی یا شاید هم ترسناک قرار بگیره این فیلم ولی توی ذهن من این فیلم میره توی دسته فیلم های فلسفی؛

نحوه ی تولد هیولای فرنکنستین، برخورد عناصر طبیعت با او که شامل آدم های اطراف اش هم می شود، احساسات و افکاری که به مرور در او شکل می گیرد همه و همه نگاه سیاه و در عین حال واقعی کنت براناست به فلسفه ی خلقت؛ درود بر برانا و درود بر رابرت دونیرو

بیشتر ازین درباره ش نمی نویسم تا سیا بیاد و ببیندش و سیر راجع بهش حرف یزنیم؛ سیا کجایی دلم برات تنگ شده به خدا

Sunday, December 23, 2007

چه کسی چه کسی امیر را کشت را کشت؟!

بالاخره فیلم چه کسی امیر را کشت ساخته ی مهدی کرم پور را دیدم و البته نه در سینما بلکه نسخه ی ویدئویی آن را.به عنوان یک تجربه, تجربه ی خوب والبته قابل توجهی بود.فیلم مبتنی است بر یک ایده.همه ی کاراکترها فقط منولوگ میگویند و ارتباط آنها در فضای ذهنی مخاطب شکل میگیرد.همه ی شخصیت ها ,ارتباط ها,ایده ها و هدف ها در لابه لای این منولوگ ها شکل میگیرد.به هر حال کسی که فیلم را ببیند نکته ی مبهمی برایش باقی نمیماند و میشود گفت در چنین فیلمی این یک خصوصیت مثبت است.میشود درباره ی کار بیش از این گفت و از تفکر کار تعریف کرد ولی من از چیز دیگری میخواهم بنویسم که دستتان میآید.با همه ی کسانی که گفته اند کارگردان ایده اش را خراب کرده یا برعکس آن را یک شاهکار دانسته اند مخالفم.فیلم به عنوان یک تجربه قابل اعتناست.

اما در چنین فیلمی مطمئنن بازیگر ها ازمهمترین ارکان کاراند.خسرو خان شکیبایی که نیازی به تمجید ندارند.جناب پسیانی هم که ...آقا خیلی مخلصیم.خانم کریمی هم بر خلاف اکثر بازیهایش به دلم نشست.محمد رضا شریفی نیا هم مطابق معمول بود.امین حیایی و الناز شاکردوست را هم میشد با صد من عسل خورد ولی در مورد خانم افشار به نظرم کارگردان محترم این یک مورد را...گلاب به رویتان!کسی نیست بگوید آخه خانم عزیز آدم باید حد خود را بداند.به نظرم مهناز افشار فقط باید یک دختر پولدار باشد که مثلن محمد رضا گلزار خاطرش را بخواهد و از این جور مسخره بازیها.بازی او را در این فیلم رامقایسه کنید با ترانه علیدوستی در مثلن چهارشنبه سوری آن وقت دستتان میاید تفاوت از کجا تا کجاست.حالا گیریم علیدوستی زیادی نابغه باشد خوب آخه خانم افشار گرامی اسم بازیگر روی شما گذاشته اند.لا اله الا الله.به هر حال بازیش خیلی روی اعصاب است.(دستتان آمد؟:)

پی نوشت:

1-عنوان پست را از آقام شاه رخ کش رفته ام اینجا و البته معلوم است چرا.نه؟

2-حالا که اسم این همه بازیگر را آوردیم بد نیست از پگاه آهنگرانی هم یادی بکنیم.کسی خبر ندارد حالش بهتر شده یا نه؟خدا همه ی مریض ها راشفا بدهد.الهی به حق پنج تن کسی گذرش به مریض خانه نیفتد.آمین

Saturday, December 15, 2007

خودم را گره گوار سامسا نوشتم ولی واقعیت چیز دیگری ست

1. به لطف ماه رخ عزیز بالاخره موفق شدم مسخ را بخوانم ؛ مطمئنا ً کتاب مهمی است با یک ایده ی محشر ، اینکه آدم صبح از خواب بیدار شود و ببیند تبدیل شده به یک حشره، اینکه کافکا رمان را با همین ایده شروع می کند و در واقع اتفاق مهم داستان در همان سطر اول رخ می دهد باعث می شود که بگوییم مسخ رمانی ست با یک شروع خوب .

پایان مسخ هم پایان خوبی ست، اگرچه معمولا ً با پایان خوش خیلی میانه ی خوبی ندارم – می توان پایان مسخ را پایان خوش دانست ؟ من که فکر می کنم آره - ولی بعضی وقتا تلخی رمان به قدری است که مرگ شخصیت اصلی به کام آدم شیرین می شود ( ناباکف کجایی با اون پایان بندی محشرت توی خنده در تاریکی ) .

مشکل مسخ به نظرم بر می گردد به فاصله ی میان اغاز تا پایان داستان، در واقع به نظرم کافکا آنقدر شیفته ی ایده ی خودش شده که همین را کافی دانسته ولی به نظرم این کافی نیس، باید اتفاقات خلاقانه تری ازین می افتاد که گره گوار سامسا که حالا چیزی شبیه یک سوسک غول پیکر شده روی سقف راه می رود یا غذا چی می خورد و . . . .

در هر صورت به نظرم هر علاقمند به رمانی باید این کارها را بخواند ( دلیلش رو توی یک پست مفصل می گم )

مسخ / فرانتس کافکا / صادق هدایت / انتشارات زریاب / 980 تومان / چاپ سوم 1378

2. قهوه و سیگار رو هم دیدم ؛ به قول سیا ( اونم خودش البته فک کنم از یکی دیگه نقل می قول می کرد ! ) بعضی کارا رو فقط آدمای حرفه ای حق دارن بسازن ، مثلا ً فکر کنین ده رو اگه جز کیارستمی کسی می ساخت می شد ازش دفاع کرد ؟ سوء تفاهم نشه ها ، منظورم اینه که اینجور کارا رو باید در اواخر راه ساخت نه اوایل مثل جیم جارموش مثل کیا رستمی مثل وندرس و . . . .

در هر صورت دیدن قهوه و سیگار مخصوصا ً اپیزود اول و آخرش رو شدیدا ً توصیه می کنم .

Thursday, December 13, 2007

وگرنه روشن شدن چند تا لامپ که هورا کشیدن نداره

الف : در ستایش نجف

مجموع چیزهایی که در باره ی نجف دریابندری تا حالا شنیده بودم و خونده بودم تصویر خوبی از او توی ذهنم درست نکرده بود؛ حالا با خوندن ترجمه ای که از The Remains of the day کرده می بینم با یک مترجم قهار سروکار دارم؛ تابلویی که از او در ذهنم ساخته شده بود را پایین می آورم ، تصحیح اش می کنم و می گذارم اش جای بهتری.

ب: در ستایش "بازمانده ی روز"

رمان بازمانده ی روز یکی از کارهای خیلی خوبی بود که تا حالا خوانده ام؛ جذابیت های فراوانی داشت؛ مثلا ً نحوه ی بیان شخصیت اصلی که باز هم دست آقای دریابندری مریزاد که چقدر خوب این زبان را درآورده؛ اتفاقاتی که ظاهراً در حاشیه ی داستان می افتند در حالیکه به نظرم خط اصلی همان است که به ندرت خودش رانشان می دهد؛ و آن خط موازی داستانی که آخر سر می فهمیم این همه وقت این خط را دنبال کرده ایم که ضربه را پایان همین خط بخوریم و بزنیم بیرون سیگاری بگیرانیم و اندوه فرصت های از دست رفته مان را بخوریم.

ج: در ستایش کازوئو ایشی گورو (Kazuo Ishiguro)

این سومین رمانی است که از ایشیگورو می خوانم و خوشحالم که به صورت اتفاقی ترتیب شان به نحوی شد که بیشترین لذت را ازشان ببرم؛ به شما هم پیشنهاد می کنم اگر می خواهید این سه تا رمان را بخوانید حتما ً اول وقتی یتیم بودیم را بخوانید بعد هرگز رهایم مکن و آخر سر بازمانده روز را ، تا با یک سیر صعودی لذت بخش مواجه باشید ، احساس فتح قله ؛

د: به خاطر ابعاد کتاب، توی کتابخونه می ذارمش پیش پنین – ناباکوف – بعد متوجه می شوم هر دوی این کتاب ها را نشر کارنامه چاپ کرده ؛

ه: بازمانده ی روز / کازوئو ایشیگورو / نجف دریابندری / نشر کارنامه / 1385 / 4950 تومان

و: مثل اینکه از روی این رمان یک فیلم هم ساخته شده که نقش اصلی آن را آنتونی هاپکینز بازی کرده ؛ برای اقتباس، کتاب نسبتا ً سختی است ، من اگر می خواستم فیلم بسازم دو تای قبلی را فیلم می کردم.

ز: The Secret به نظرم ارزش دیدن داشت ؛ اگرچه من تا حد زیادی این چیزها را می دانستم ولی به نظرم به دیدن اش می ارزید.

Saturday, December 8, 2007

سارا

بچگیها من همیشه گرگ بودم.سارا یک سال از من بزرگتر بود دوسال از سعید.اول ابتدایی بودم گمانم که پدرم طبقه ی پایین را اجاره داد به آنها و چند سالی ماندند.جز خویشانمان بودند انگار .حتی گاهی در مهمانیهای خانوادگی ما هم شرکت میکردند.

آدم بزرگ که میشود بعضی چیزها زشت است.سارا را دوست داشتم سعید را نه.جرزن و اعصاب خوردکن بود.گاهی وقتها هم مهربان میشد ولی فقط گاهی.سارا اما همیشه آرام و دوست داشتنی بود.گوشه ای مینشست و با عروسکش حرف میزد.گاهی توی بازیهای ما بود.بچگیها من همیشه گرگ بودم.وقتی میدوید گیسهای بلندش توی هوا جرخ میزدند و میرقصیدند.دلم نمیامد بگیرمش.دوست داشتم هی دنبالش کنم و گیسهای بلندش را تماشا کنم.آدم اما وقتی بزرگ میشود ...توی خیابان که میبنمش از دور باورم نمیشود.همان سارا همان آرامش.میدوم که به او برسم ,میخواهد سوار تاکسی شود.دلم میخواست باز هم گرگ میبودم.تند تند دنبالش بدوم و دست آخر که میبینم خسته شده دستم را دور گردنش حلقه کنم.اما آدم که بزرگ میشود...

_سیاوش؟

_سارا

_باورم نمیشه.تو ؟اچقدر بزرگ شدی.

دلم میخواست بغلش کنم.ولی...

فریده خانم همیشه مریض بود.سنگ صفرا داشت.آن روز از درد به خودش میپیچید و جیغ میزد یا فاطمه زهرا!مادرم آمبولانس خبر کرده بود.فریده خانم هی جیغ میزد.سارا گوشه ای زانوهایش را بغل کرده بود و از ترس گریه میکرد.فریده خانم را سوار آمبولانس کردند و بردنش.سارا هی گریه میکرد.دستم را انداختم دور گردنش و گفتم:مامانت خوب میشه.نترس مامانم همراشه.

_چقدر بزرگ شدی؟

_تو هم بزرگ شدی .خانم شدی.

چند دقیقه ای میرویم پارک آن نزدیکیها.از زندگی میگوید و اینکه...

_اسمش کیوانه.مهندسی مکانیک خونده.اممم پسر خوبیه.تو چی؟کدوم دختری قاپ داداشیه ما رو زده اسمش چیه؟

_فعلن که کسی رغبت نکرده چیزی از ما بدزده!میخندد.

میگویم: عمو نمیشه نرین؟میخندد و میگوید دست خودمون که نیست و به پدرم نگاه میکند و ادامه میدهد :بالاخره باید زحمت و کم کنیم.میروم گوشه ی حیاط و زانویم را توی بغلم میگیرم و کارگرها را نگاه میکنم که یکی یکی اسبابها را عقب تریلی میچینند و آن وسط فریده خانم هم هی میگوید مواظب باشین.شکستنیه.سارا میآید و کنارم مینشید دستش را دور گردنم حلقه میکند.میگوید:سیا شیراز خیلی دوره؟

Wednesday, December 5, 2007

در غیاب دیگری 2

رشت 75 کیلومتر ( تمام مردهای جهان حتا آقای دکتر )

موضوع برای من از جایی شروع شد که دکتر روانشناسی که برای مشاوره می رم پیشش یکی از تجربه های خودشو برام گفت؛ زمانی که مجبور بوده در طول هفته چند روز نباشه و برای اینکه شوهرش نبودنشو احساس نکنه جاهای مختلف خونه، نامه می ذاشته که شوهرش هر دری رو که باز می کنه یه نامه ازش ببینه و این جوری حس کنه که زنش پیششه .

رشت 135 کیلومتر (دروغگوها را چجوری باید مجازات کرد؟)

کادویی که به مناسبت تولدت از دیگری گرفته ای، شالی که برایت بافته، دست خط هایی که از او داری و هر نشانه ی دیگری که در غیاب دیگری حضور او را تداعی می کند نشانه ای است دروغ، چرا که وانمود می کنند که دیگری حضور دارد در حالیکه دیگری غایب است؛ ( وقتی شالی که برام بافته رو بو می کنم حس می کنم دست انداختم دور گردنش ) این نشانه ها دارند با زبان بی زبانی داد می زنند که دیگری حضور دارد؛ دروغ می گویند؛ دیگری غایب است.

رشت 5 کیلومتر (تابلوهای دروغ)

وقتی داریم توی جاده رانندگی می کنیم و می بینیم روی تابلو نوشته " رشت 75 کیلومتر " بدون اینکه فکر کنیم فرض کرده ایم قبلا ً کسی این فاصله را اندازه گرفته و حاصل کار را نوشته روی این تابلو ، در یک کلام به تابلو اعتماد می کنیم ؛ اگر تابلوی بعدی رشت 135 کیلومتر باشد چی ؟ شاید داریم از رشت دور می شویم ، ولی ما که در جهت تابلوی قبل تر آمدیم، تازه نقشه را هم که دیدیم، شاید اون تابلو اشتباه بوده ، شاید تابلوی بعدی اشتباه بوده، نقشه که خیلی بعید است غلط باشد ولی غیر ممکن که نیس ؛

فرض کنین توی مسیر هیچ تابلویی تابلوی قبلیشو تایید نکنه ؛

به ساوه خوش آمدید (پیش از آنی که به یک شعله بسوزانم شان . . .)

گول این دوتا حیوون توی لونه رو نمی خورم که با تاخیر داد بهم و گذاشتمشون روی اسپیکر؛ اون الان اینجا نیس؛ گول این عروسک رو نمی خورم که از قفسه آویزونه ؛ اون الان اینجا نیس و معلوم هم نیس کجاس؛ گول عطر این شال خوشکلو نمی خورم اون الان اینجا نیس و معلوم هم نیس کجاس و داره چیکار می کنه؛ این نشانه ها دروغگو هستند دروغگو ها رو باید مجازات کرد

بعد التحریر : از زودیاک دیوید فینچر خوشم نیومد؛ اصلا نمی تونم قبول کنم این بابا یه کارگردان تراز دومه ( حتا کور شم اگه دروغ بگم درجه سه هم نیس به نظرم ) اگر چه هفت ارزش دیدن داشت.