بعضی وقتها دوست دارم مثلا یک هفته بدجور مریض شوم و دراز بکشم تو رختخواب یا مثلا تصادف کوچکی بکنم(کوچک ها نه
از اینهایی که آدم یه چیزیش بشود زبانم لال) خلاصه بهانه ای اینجوری که هفته ای را
بی دغدغه هیچ کاری نکنم.یعنی خوبیش این است که نه کسی انتظار دارد کاری بکنی نه
خودت.بهانه داری.معمولا زمانهایی اینجوری میشوم که حجم بزرگی از کار را باید در
آینده ای نزدیک انجام بدهم و دست و دلم به کار نمیرود.همین الانی که دارم این
حرفها را تاب میدهم هزارتا کار نکرده دارم از پایان نامه تا کنکور.اساسا بدی زندگی
در لحظه همین است.شما به توصیه خیام و حافظ عمل میکنید و سعی میکنید دم را دریابید
ولی همیشه آینده ای نزدیک هست که عذابتان بدهد.هر کاری هم که بکنید و سعی کنید به
آنجایتان هم نباشد خوب نمیشود.دوره و زمانه ای که بشود با درویش مسلکی غم روزگار
را نخورید سر آمده.باید پذیرفت.درست است که شما با همه قدرت هیچ برنامه ای برای
چند سال و چه بسا چند ماه آینده تان ندارید ولی امان از آینده نزدیک امان از چند
روز آینده.
یک جوری شبیه میل به سیگار کشیدن است موقعی که آدم بی پول است و نمیتواند هر
چی دارد را بدهد خرج دود.یا دیدن سراب موقع تشنگی
که همه توان آدم را صرف هیچ میکند.اگر میخواهید بفهمید ارتباط این دو مثال
چیست به میل به نابودی در این دو مثال و موضوع اصلی بحث دقت کنید.
به هر حال وقتی که زمان کمی دارم و اساسا خود زمان مسئله است کاری جز تلف
کردنش نمیشود کرد.اصلا دنیای ایده آل من دنیایی است که برای هیچ کاری وقت محدودی
نمیگذارند.شاید کسی بگوید که اساسا تمدن بر پایه محدود کردن زمان بنا نهاده شده.اگر
تنظیم وقت و زمان نباشد اساسا در جامعه سنگ روی سنگ بند نمیشود.خب بهتر است این
افراد درشان را بگذارند و بگذارن ما به حال خودمان باشیم کسی از آنها نظر نخواست.
بعد یک مشکل دیگر که این دنیا دارد تفاوت زمان و احساس گذر زمان است.یعنی شما
مثلا سه روز با محبوبتان باشید قد سه دقیقه میگذرد ولی وقتی مثلا باید درس بخوانید
ولی نمیخوانید ساعتها کش میآیند دقیقه ها طولانی میشوند حالا در همین لحظه بنشینید
درس بخوانید بلافاصله میزنند روی دور تند و یک ساعتی که سابق بر این سالها طول
میکشید چنان میگذرد که شما یک صفحه هم پیش نرفته اید...نه واقعا این چه مسخره
بازیست؟
4 comments:
اگر کسی انتظاری از تو داره مشکل خودشه بذا همینجور واسه خودش داشته باشدش. مگه تو مسئول برآورده کردن انتظارات دیگرانی که اگر این جور باشه دیگه برا هیچ کار دیگه ایی وقت نداری تازه بدون اینکه اون کار اولی رو هم بتونی به سرانجام برسونی چون عملا غیر ممکنه.اما میمونه انتظاری که خودت از خودت داری که اونم بیخوده اون خود هم یه دشمنیه که تو لشگر همون دیگران داره علیه تو و حال خوبت با تو میجنگه زندگیتو بکن دم را دریاب همچنان بعد وقتی اون احساس اجبار لعنتی برای این که کاری انجام بدی گورشو گم کرد یهو می بینی تمام اون کارایی ر و که می خواستی داری انجام میدی اون احساس اجباره که نمیذاره تو دست به کاری بزنی .ازش رها شو معجزه اتفاق میفته
استرس کنکور را نخور. البته استرس را نمی‌خورند.آن غصه است که می‌خورندش. محیط‌های آکادمیک مملکت را ببین که با توجه به حرفهای آن شب مهرزاد، چه گل و گلابی شده‌اند. سیگاری بگیران و با هر پکی حالش را ببر و طبق برنامه‌ات قدم‌های کوچک بردار، کوچک بردار ولی واقعا بردار.
بگو تو که بلدی از این سخنرانی‌ها بکنی چرا خودت امسال قبول نشدی.
ضمنا دفعه آخرت باشد لینک من را پاک می‌کنی. کی گفته وبلاگ نویسی را ول کرده‌ام که پاکم کردی؟
ایما خیلی وقت بود نیامده بودیم. گویا شما هم کماکان ناخوشید د همین طوری هستید که آدم جرات نمی کند بیاید آدم را به یاد خودش می اندازید زهره ترک می شود. در مورد تمدن ایضا سرکوب را هم اضافه کنید. ایما نمی دانیم این گهی بود که بشریت خورد.
متاسفانه شرایط مشابهی داریم: عرض تسلیت.
همیشه سلام
لذت بردم
Post a Comment