بازی که سرگرمی نیست

کسی من را به این بازی دعوت نکرده.من هم کسی را دعوت نمیکنم.اصلن این بازی کلن با بقیه بازی های وبلاگستان توفیر دارد.این یکی لذتی که ندارد هیچ دلت میخواهد کاش اصلن نبود.کاش نیازی به آن نبود.

نه فقط به خاطر آرش خاندل که دوست هستیم و مدت هاست که از حالش بیخبرم ,به خاطر تسکین خودم بازی میکنم.میدانم.انهایی که میگویند با این کارها هیچی درست نمیشود حق دارند.چیزی درست نمیشود.گفتم که,برای تسکین خودم بازی میکنم.میخواهم یادم بیاید هنوز از آن همه شور و شوقی که خیال میکرد میتواند چیزی را تغییر دهد و زیر شکنجه و توهین و تهدید فراموش شد ذره ای مانده.شاید احمقانه باشد.چند نفر مثلن چهار صد پانصد نفر آن هم وبلاگ نویس که معلوم نیست کی هستن و کجا بیایند و در اعلام همبستگی با دانشجوهای زندانی چکار کنند!؟اسم وبلاگشان را یک روز عوض کنند!که چی؟احمقانه نیست؟نه نیست. گفتم که برای تسکین خودم بازی میکنم.اعلام حمایت میکنم حتی اگر یک نفر باشم.وبلاگم تنها جایی است که به من تعلق دارد و همین کار کوچک از دستم بر میآید.

کمی احساساتی شدم. ولی به هر حال زندان جای این دوستان ما نیست.به نظرم چنین کاری بسیار با ارزش است. نیازی به فلسفه بافی هم ندارد.همان جور که من بی دعوت نامه وارد این بازی شدم شما هم میتوانید. برای کسب اطلاع به این وبلاگ مراجعه کنید.