تنها کسانی که مستقیما ً در ماجرا در گیرند می توانند به گونه ای عملی به نمایندگی از خودشان صحبت کنند. میشل فوکو

نمی تونم فکر کنم به اینکه دارم می رم نون داغ بگیرم و تو زندان باشی؛ فکر کنم به اینکه توی آبدارخونه چایی بخورم و سیگار بکشم و تو زندان باشی؛ به اینکه توی سرویس اداره نشسته باشم و تو رندان باشی؛ ناهار بخورم و زندان باشی؛ دراز بکشم و زندان باشی؛ توی پارک با سیا یا حسین قدم بزنم و زندان باشی؛ بخوابم و زندان باشی؛ نمی تونم فکر کنم وسط یه مشت زندانی قلچماق چجوری می تونی سر کنی؛ نمی تونم فکر کنم به اینکه زندانبان به چشم یه هرزه نیگات کنه بخواد بهت دست بزنه بخواد بوست کنه بخواد . . . نمی تونم نمی تونم نمی تونم نمی تونم نمی تونم. دیگه هیچوقت ازم نخواه به این چیزا فکر کنم.

بذار به این فکر کنم که حکومت ها چقدر احمق اند و قدرت عجب چیز مزخرفی است؛ بذار فکر کنم که با زندانی کردن یک آدم چه سودی به حکومت می رسه ؟ جز اینکه احساس سرمستی بهش دست بده که قدرت داره، چه حس دیگه ای بهش دست می ده ؟ یاد حرف فوکو می افتم توی مصاحبه ش با دلوز می گه : " کسی را به زندان انداختن ، کسی را در زندان حبس کردن، از غذا و گرما محروم اش کردن، مانع رفت و آمدن اش شدن، مانع عشق بازی کردن اش شدن، این بی شک عنان گسیخته ترین تجلی قدرت است که می توان تصور کرد. "

بذار به این فکر کنم که چجوری می تونم خودمو آروم کنم؛

ازینکه اینجا رو دارم خوشحالم ازینکه می تونم اینجا بنویسم ازینکه می تونم اینجا بغضمو بترکونم خوشحالم؛ بخوام توی این گرما سیا رو بکشونم بیرون بغضمو بترکونم روی شونه هاش نامردیه؛ خدا رو شکر که می شه در ِ اتاقو بست خدا رو شکر که می شه کیبوردو هل داد عقب جا باز بشه واسه اینکه سرتو بذاری روی دستات؛ خدا رو شکر وقتی داری جواب اس ام اس می دی کسی نمی فهمه چشات چجوریه صدات چجوریه؛

مثلا ً می خواستم به فوکو فکر کنم و اگه قراره اذیت بشم ازین اذیت بشم که توی دنیا هنوز دیکتاتورای زیادی هستن ولی لعنتی باز یه جوری می شه که یاد یه چیزایی می افتم؛

گفته بودم ای کاش یه دستگاهی بود تصویرای ذهنیتو نشون می داد؛ الان دوس دارم مغز آدم مغناطیسی بود تا بشه با یه آهنربای قوی پاکش کرد شاید اون جوری می تونستم از دست این زندانبان مادر ق ح ب ه راحت می شدم ؛ این مادر به خطایی که هر روز و هر شب داره مسخره م می کنه؛ امروز صبح می گفت نامزدت کوچولو تر ازاین بود که مقاومت کنه؛ ای . . . تو هفت آسمونت ؛

می دونم خوندن این سطرها، برای تو لااقل، چیز خوشایندی نیست؛ باشه؛ ادامه نمی دم؛ قسم می خورم می تونم خودمو کنترل کنم؛

می دونی فوکو راجع به نوشتن چی می گه ؟ می گه : " نوشتن عناصر سرکوب شده را آشکار می کند" جای دیگه ای هم میگه : " نوشتن لزوما ً کنشی شورشگرانه است ." دیدی ؟ دیدی هنوز می تونم جمله ها رو به یاد بیارم حتا قسم می خورم هنوز می تونم کوتاه ترین مسیرو برای رسیدن به پارک پیدا کنم هنوز می تونم بفهمم وقتی سیگار می خوای بخری باید اسکناس چه رنگی رو بدی؛ می تونم خیلی زود کبریتو پید اکنم توی آشپزخونه چاقو رو می دونم کجاس؛ حتا جای طناب و نفت رو هم می دونم کجاس؛ حتا هنوز اون داستان کوتاهی که از دی اچ لارنس خونده بودمو یادم میاد فقط اسمش یادم نمیاد و اینکه کجا خونده بودمش، چیزای دیگه ای هم هست که یادم نمیاد ولی مگه همه اینجوری نیستن ؛ مگه نه اینکه همه ی آدما یه وقتایی یه چیزایی یادشون می ره مگه نه اینکه همه ی آدما بعضی وقتا بدخواب می شن ؛ بغض می کنن گریه می کنن؛ مگه نه اینکه همه ی آدما . . . .