سیمای متحجر،سینمای طفلکی!

همین چند دقیقه ی پیش (ساعت چند دقیقه ی بامداد روز بیست و سوم شهریور!) سیمای جناب ضرغامی دقایقی از جشن خانه سینما که پریروز برگزار شده بود را پخش کرد که ای کاش نمیکرد.خلاصه ای چهل و چند دقیقه ای از یکی از دو اتفاق مهم سینمایی کشور.تازه تایم عمده هم اختصاص داشت به افاضات جناب میرکریمی و پرویز خان پرستویی(همه کاره های جشن امسال).این وسط یک به ظاهر مجری هم چندین دقیقه راجع به استقبال مردم از تولیدات سیما فیلم و فیلم های ساخت صدا و سیما سخنرانی کرد که حالا این حرفها به کی چه ربطی داشت و بچه چرا روی گاز است بماند!!همین ها را که کم کنید میماند سرجمع نیم ساعت که باید مراسم را پخش کنند.دو سوم این تایم باقی مانده میرود سر اعلام نامزد های هر رشته که آن را هم از جشن نگرفته بودند؛پاورپوینت کرده بودند با عکس هر نامزد که عده ای این وسط احتمالن عکسشان موجود نبود جایش گل و بلبل گذاشته بودند.حالا چرا اکثر این عکس ندارها مونث بودند باز هم بماند.چقدر ماند؟بگیرید ده دقیقه.که این هم عبارت بود از یک کلوز آپ از پرویز خان که اسم اهدا کنندگان جایزه را میخواند هر اعلام ده ثانیه.بعد مهمان که اسم برنده را میخواند آن را هم بگیرید ده ثانیه.همه ی جایزه ها را که حساب کنید از آن ده دقیقه یه خورده، چیزی در حدود بیست ثانیه میماند آن هم چند تا از برندگان چند کلمه (فقط چند کلمه)صحبت کردند.اما قسمت برخورنده تر و قبیح تر این ماجرا اینکه از میان برندگان یا اهداکنندگان آن هایی که به خاطر تقدیر سیاهشان خانم بودند! حتی یک تصویر نزدیک وجود نداشت.همه ی تصویر ها از دور گرفته شده بود طوری که باید همان چند ثانیه چشم میگرداندی که این صدا از کجاست!لابد فکر میکنید که سر و وضع خانمهای فوق الذکر طوری بوده که امکان پخش آنها نبوده.بروید همین ایسنا عکسهای مراسم را ببینید.باران کوثری طفلکی یک رژ لب ساده هم نزده بود.مانتوهای همه را هم بنده چک کردم.ترانه علیدوستی یک مانتو پوشیده تا مچ پا.حالا بعضی ها کمی مویشان بیرون بوده(ابولفضلی فقط کمی) که واقعن اگر دلیل این مسخره بازی این باشد که دیگر هیچ.اجبارن این هم بماند.یک نکته ی جالب اینکه یکی از اهدا کنندگان جایزه مسعودکیمیایی (به قول پویان آقامون کیمیایی)بود که به نظر شاکی میرسید چون به ظاهر برای پخش تلویزیونی مجبور شده بود کراواتش را باز کند.(از ما نشنیده بگیرید!)

اما سر و وضع اجرای مراسم هم چنگی به دل نمیزد.خصوصن مسیر عبور که از شیشه ساخته بودند چند تایش شکست و همین که کسی چلاق نشد خدا را شکر.سر آخر هم که پرویز خان با همراهی پیانو یک آوازی خواندند که هر چه زور زدم, دستگیرم نشد چه میگوید.شعرش را هم خودش حفظ نبود.از رو میخواند.تریپ کویتی پور!

حالا خدا وکیلی خودتان قضاوت کنید خوراک خیلی از کانالهای جهان پخش زنده ی همین جشن های سینمایی است.مردم این جور جشن ها را دوست دارند و از همین جا سینما میتواند مخاطب عامش را پیدا کند.وقتی حمایت رسانه ملی در این حد است, وقتی تیزر تبلیغاتی فیلمها هم گزینشی پخش میشود دیگر پرسیدن این سوال که چرا در سینماها یکی یکی تخته میشود احمقانه است.البته میتوان اینگونه رفتارهای متحجرانه را به اهداف اقتصادی نظام برای مصادره ی بخش سینما که پتانسیل فراوانی برای درآمد زایی دارد ربط داد.درآمد زایی در کنار کنترل یک بخش تاثیرگذار فرهنگی.که همین خط را بگیرید بقیه ی قضایا اظهر من الشمس است.خدا به داد سینمای زبان بسته ی ایران برسد!