باز هم آلمودوبار

1- بیست دقیقه ی اول زنان در آستانه ی فروپاشی عصبی را که می بینم فکر می کنم با یک اثر هنری سنگین مواجهم؛ چیزی در مایه های برگمان یا آنتونیونی حتا؛ ( صحنه ی تمرین کردن ایوان قبل از دوبله را می توان ازین فیلم برید و گذاشت توی یک فیلم فوق العاده هنرمندانه ) اما بعد می بینم با یک اثر کمدی مواجهم، کمدی ای که به زور گوشه ی لب ام لبخندی می نشاند ( صحنه ای که زن در به در دنبال ایوان گشته و هنوز پیداش نکرده و ایوان دارد می رود مسافرت و دوست ِ زن ناخواسته درگیر یک ماجرای تروریستی شده و خودش را از خانه ی زن پرت می کند پایین و پلیس های دم در و زن قانونی ایوان همراه پلیس هایی که رد تروریست ها را گرفته اند و نامزد پسر ایوان که بی که بداند انبوهی قرص خواب آور خورده در خانه ای که پنجره هاش شکسته چون زن تلفن را و گرامافون را کوبیده به پنجره و پرت کرده توی کوچه و هنوز بوی سوختگی اتاق خواب از آتشی که صبح گرفته از بین نرفته بیشتر اعصاب خورد کن است تا کمدی ! )

با کنار هم قرار دادن مرا ببند مرا باز کن ، ماتادور و زنان در آستانه ی فروپاشی عصبی به این نتیجه می رسم که ایده ای که به ذهن آلمودوبار می رسد آنقدر قانع اش می کند که به ظرایف فیلم بی توجه بماند؛ مثلا ً فیلمبرداری خامدستانه ای که در زنان . . . هست اگر به اندازه ی طراحی صحنه های فیلم هایی که نام بردم قوی بود شاید الان من هم جور دیگری می نوشتم . اما باز هم تاکید می کنم که Talk To Her را آنقدر دوست دارم که المودوبار را هم دوست داشته باشم.

اینها که گفتم نظر شخصی خودم بود وگرنه منتقدین این فیلم را نقطه ی عطفی در کارنامه ی آلمودوبار می دانند و او را نابغه ای نامیدند که رفتارشناسی زنان را با سویه ای طنز آلود وارد فیلم اش کرده است اما من ترجیح می دهم این حرف ها را بی خیال شوم و بروم سراغ Live Flesh

2- زنان در آستانه ی فروپاشی عصبی

کارگردان و تهیه کننده : پدرو آلمودوبار

نویسنده : پدرو آلمودوبار ، ژان کوکتو( توضیحش مفصله که کوکتو اینجا چیکار می کنه )

بازیگران : کارمن مائورا ، آنتونیو باندراس، خولیتا سررانو، رزی دی پالما، ماریا باررانکو