الف- شب های کابیریا ساخته ی فدریکو فلینی فیلمساز نئو رئالیست ایتالیایی است.پیش از این از موج نوی سینمای ایتالیا تنها زمین میلرزد (ویسکونتی) را دیده بودم .در کل کمتر با سینمای ایتالیا دم خور بوده ام و شاید حیف که آثار بزگ بزرگان ایتالیایی را هنوز ندیده ام.پاییزا,رم شهر بی دفاع ,جاده و ...کم نیستند متاسفانه.به هر حال از آنجا که باید از جایی شروع کرد به نظرم این فیلم شروع خوبی است.
ب- دیدن این فیلم بعد از یک مدت تقریبن طولانی دوری از سینما حس جالبی داشت.اصلن این حس را خیلی از فیلم های سیاه وسفید دارند. گذشته از مضمون فیلم که به نظرم نیازی به هیچ پرچانگی ندارد همین حس برایم جذاب ترین ویژگی فیلم بود.یک لذت کلاسیک از قاب بندی ها و صحنه پردازی و فیلمبرداری و خصوصن بازیگری.میگویم کلاسیک چرا که دوربین های دیجیتال با افکت های آنچنانی چنین حسی را در من برنمیانگیزند.نه که لزومن آنها را مصنوع و غیر ملموس بدانم نه حس متفاوت است برایم.به نظرم فیلمساز های آن دوره با آن ژست خاص و سیگار لب دهانشان, من قرن بیست و یکمی را اغوا میکنند که پشت این تصویر سیاه وسفید رازهای عمیقی دارند.
پ-نگاه واقع گرایانه ی فلینی بازتابی مشخص در زندگی کاراکتر ها دارد. فرم چهره ی ژولیتا ماسینا همسر فلینی که در این فیلم انصافن زیبا بازی میکند ترکیب ویژه ای از بخت برگشتگی و حماقت را القا میکند که شخصیتش را ساخته.واقع بینی آمیخته با اندکی سیاه بینی مفاهیمی مانند عشق و رستگاری را در شب های کابیریا تیره و تار میکند!البته فلینی در این سیاه بینی خود افراط نمیکند.هر چند دنیای اطراف این روسپیان در عشق و رستگاری فقیر است اما هنوز هستند آدمهایی که برای بی خانمان ها غذا میبرند و درد دل گوش میدهند...
توضیح:قرار است درباره ی مفهوم و مضمون و روایت داستان حرفی نزنم چون شاه رخ به این شرط داده این فیلم را ببینم که پرگویی نکنم!!چون خودش ندیده !دید اگر وقت کنیم پست مشترک هم مینویسیم و ناگفته ها یم را رو میکنم!(گفتم اگر وقت کردیم.قول نمیدهم اصرار نکنین!!!!:)
No comments:
Post a Comment