من هنوز خواب مي بينم كه دوره دوره ي

در عوض Once يكي از بهترين فيلمايي بود كه امسال ديدم.

چند تا نكته در باره ي اين فيلم:

اگرچه همه ي اون بندهايي كه توي مانيفست دگما 95 اومده بود توي فيلم رعايت نشده اما ميشه اين فيلم رو يك فيلم با معيارهاي دگما 95 ناميد. دوربين روي دست، نورپردازي طبيعي، استفاده از موسيقي تنها به نحوي كه همزمان با مخاطب، بازيگر سر صحنه نيز آن را بشنود و . . . .

فيلم هاي موزيكال رو دوست ندارم، برام غير قابل قبوله كه آدما عوض اينكه حرف بزنن بزنن زير آواز؛ اما اين فيلم به اون معنا موزيكال نيست و مجموعه ي آهنگ هايي كه توش استفاده ميشه كاملا بجا و دوست داشتنيه؛ اينو گفتم كه اگه يه وقت شنيدين اين فيلم موزيكاله فكر نكنيم آدماش مث موزيكالاي احمقانه عوض حرف زدن مي زنن زير آواز.

يك گيتاريست توي دوبلين كه آواز هم مي خونه و آهنگ هم مي سازه كه تا آخر هم اسمشو نمي فهميم كه توي مغازه ي پدرش جاروبرقي تعمير مي كنه كه توي خيابوناي دوبلين مي خونه و مي زنه و پول جمع مي كنه با يك دختر اهل چك كه پيانيسته اما پيانو نداره كه توي خيابونا گل مي فروشه كه از مادرش و دخترش مراقبت مي كنه و تا آخر هم اسمشو نمي فهميم آشنا ميشه و با هم كاست پر مي كنن و از هم خوششون مياد و عشقاي قديمي دارن و مشكلات خودشونو دارن و . . . .

من كه رسما نفسم بند اومد سر اين فيلم؛ يه جورايي همون سادگي و صميميت و در عين حال تلخي اي كه توي دوگانه ي لينكليتر بود اينجا هم بود و زيبا بود و سلامتي و همين ديگه؛

برنده ي جايزه اسكار بهترين آهنگ نوشته شده براي فيلم به خاطر آهنگ falling slowly

برنده جايزه بهترين آهنگ از انجمن منتقدين فيلم رسانه اي به خاطر آهنگ falling slowly

برنده جايزه بهترين فيلم از انجمن كلوتروديس

برنده جايزه راسل اسميت از انجمن منتقدين دالس فورت

برنده جايزه نگاه ويژه از جشنواره فيلم لندن

برنده جايزه بهترين فيلم از نگاه مخاطبان از جشنواره بين المللي فيلم دوبلين

برنده جايزه بهترين فيلم از نگاه مخاطبان از جشنواره ساندنس

و . . . .

ONCE (نمي دونم چي بايد ترجمه ش كنم)

نويسنده و كارگردان: جان كارني

محصول 2006 ايرلند

85 دقيقه