بدون عنوان

1. من نه تنها دلم به حال آدم هایی مثل سمیون زاخاروویچ (همون مارمالادوف) نمی سوزه که مثل سگ ازشون بدم میاد؛ آدمایی بی شرفی که حماقتا و بی عرضگیا و بیشرفیاشونو پشت مظلوم نماییشون قایم می کنن و همچین می شینن روبروت صادقانه میگن که "اره من بعد اون سه ماهی که شب و روز با هم بودیم و تو از زندگی افتادی درست روزی که تو رفتی منم دوباره نشستم پای پیک نیک" که آدم دلش می خواد برینه یه هر چی صداقت و آدم صادقه؛ آخه گه خوردی مرتیکه ی احمق نشستی پای پیک نیک دوباره؛ گه خوردی کارتو ول کردی رفتی پول خودفروشی دخترتو ازش گرفتی باهاش مشروب خوردی؛ گه خوردی نفس می کشی مرتیکه؛ از هرچی آدم بی شرفه بدم میاد مخصوصا وقتایی که مظلوم نمایی می کنن و می خوان با نشون دادن گه خوریاشون آدم بهشون ترحم کنه

2. راجع به پولخريا راسكلنيكف چي بگم؟ چجوري حماقتا و خوشبينيايي كه منجر به لجن مال شدن زندگي آدم مي شه رو پشت نام عزيز "مادر" پنهون كنم؟ آخ كه كاش حيوون به دنيا اومده بوديم.