در باره بيماري هاي مشترك انسان و دام

سابقا آدم جاي مخصوصي درست مي كرد كاشي كاريش مي كرد، ديوارهاش را گاهي با حوصله با صدها هزار آينه ي ريز تزيين مي كرد، نماي بيروني ش را همينطور، سعي مي كرد تا جايي كه امكان دارد تميز نگهش دارد و . . . همه ي اينها براي اين بود كه بنشيند چند دقيقه اي رو در رو با خدا حرف بزند، معمولا هم چيزهايي از خدا مي خواست و كلا با هم معامله مي كردند. بعضي وقت ها نصف شب اين كار را مي كرد، بعضي وقت ها يكشنبه ها، گاهي شنبه ها. حالا فرق مي كند؛ زبان آدم غير مستقيم شده؛ اشتباهات و بيماري ها و عقده هاي خدا را به رخش مي كشد؛ سعي مي كند به او نشان دهد كه موظف است مسووليت پذير باشد و مخصوصا مسووليت مخلوقاتش به عهده ي اوست. فرانكنشتاين (كنت برانا) را مي سازد كه نشان دهد فهميده چجوري اين غول بي شاخ و دم را ساخته است. اره 1 و 2 را ساخته تا بيماري هاي خدا را به او نشان دهد و . . . .

اما گوش خدا بدهكار اين حرف ها نيست.

شايد كوبريك هم زماني اين دغدغه را داشته كه چند تذكر ايين نامه اي به خدا بدهد و شايد فيلمنامه اش پيش خدا لو رفت و خدا هم نگذاشت او اين كار را بكند و فيلمنامه را رساند دست اسپيلبرگ كه يك فيلم هاليوودي گيشه اي احمقانه – ببخشيد نتوانستم جلوي خودم را بگيرم – بسازد با آن كمتر آبرويش برود. – مرجع ضمير متصل "ش" بر مي گردد به جناب خدا -

Artificial Intelligence: AI: هوش مصنوعي

محصول 2001 آمريكا

كارگردان: استيون اسپيلبرگ

نوشته ي يان واتسون بر اساس داستان كوتاهي از برايان آلديس

146 دقيقه رنگي