عيار 14

فيلم عيار 14 را مي توان يك فيلم هيچكاكي ناب تلقي كرد به خاطر شيوه ي داستان گويي اش، انتقال حس دلهره اش و نگاه انتقادي اش به برداشت ها و قضاوت هاي اخلاقي ما از آدم هاي دور و برمان. من اين فيلم را دوست داشتم و پيشنهاد مي كنم تا اكرانش تمام نشده ببينيد آن را . به نظرم نگاه پرويز شهبازي خيلي عميق تر و پخته تر شده نسبت به زماني كه نفس عميق را ساخت.

فقط يك سوال برايم هست و آن هم اين كه سكانسي در فيلم هست كه اتاق هاي مهمان سرا پر شده و براي مهمان تازه وارد اتاقي نيست؛ بعد يكي از ساكنين كه اتاقي دارد پيشنهاد مي كند مهمان ِ تازه وارد شب را پيش او بماند؛ صاحب اتاق عارضه اي چشمي دارد و بايد چند ساعت يك بار قطره اي را بريزد توي چشمش و يك بار هم از اتاق بيرون مي رود كه از داروخانه قطره ي چشمي بگيرد؛ آن هايي كه دندان مار – كيميايي – رت ديده باشند اين موضوع برايشان جالب است چرا كه آنجا هم با مهمان خانه اي مواجهيم كه اتاق هايش پرشده و مهمان تازه وارد – فرامرز صديقي – مي رود توي اتاقي كه احمد نجفي از قبل اجاره كرده و فرامرز صديقي بيماري چشمي دارد و قطره مي ريزد توي چشمش و شب از اتاق بيرون مي رود از داروخانه قطره چشمي بگيرد. شايد اتفاقي باشد شايد هم اداي دين باشد يا هر چي نمي دانم؛

به هر حال فيلم خوبي است كه اين روزها توي سينماي ايران غنيمت است.

عيار 14 (karat 14)

محصول 2009 ايران

نويسنده و كارگردان: پرويز شهبازي

با بازي: محمدرضا فروتن، كامبيز ديرباز، پوريا پور سرخ و . . . .

87 دقيقه رنگي