آدم بد سفر به من ميگن

اون وقتا با اتوبوس مي رفتم، سيزده ساعت راه بود، توي خونه درگيري داشتيم با هم، حجمي از نابساماني و در بدري توي مقصد منتظرم بود؛ اين بود كه روز رفتن هميشه عزا مي گرفتم؛ صبحش نه مي تونستم بيدار شم نه بخوابم؛ مفهوم اصطلاح "مردن و زنده شدن" برام متعين مي شد. حالا همه چي عوض شده، با هواپيما مي رم؛ اونجا احمد منتظرمه كه اگه نرم پيشش چه بسا ناراحت هم بشه؛ اينجا هم كه عشقم چشم به راهمه برگردم؛ اما اعتراف مي كنم كه امروز هم دقيقا صدبار مردم و زنده شدم تا بيدار شدم. انگار دارن مي برنم سلاخ خونه؛ صبحونه هم همون آبي بود كه غلامان به كفتران مي دن قبل از اين كه خنجر به گلوگام بذارن؛ امروز تنها روزي بود كه برنامه صبحگاهي بي بي سي رو نگرفتم. همه ش فكر مي كنم بعد از اين كه هواپيمامون سقوط كرد چي ميشه؟ چند دقيقه بعد خونواده م مي فهمن؟ دوستام چي؟ كي بيشتر گريه مي كنه؟ تكليف زينب چي ميشه؟ پولي كه توي تعاوني مسكن خوابوندم چي ميشه؟ وقتي دارن خاكم مي كنن اين حرفايي كه اخيرا با خونواده م زدم چه تاثيري روي حس و حالشون داره؟

اين چند روز كه نيستم مراقب خودتون باشين

(فيلم بعدي كه راجع بهش با هم حرف مي زنيم لبوفسكي بزرگه؛ تا بر مي گردم سعي كنين ببينينش!)