این فیلم به دلایل زیادی برای من تعجب آور بود.اول از همه اینکه دست کم برای ما که در فضای خشن آموزشی مدارس ایران بارها کتک خورده ایم و یک لنگه پا گوشه دیوار ایستاده ایم مشخصا کمی باورنکردنی است ،آموزش بدین حد دموکراتیک و با حداکثر آزادی فردی برای دانش آموز.ما جرات نداشتیم در حضور معلم سرمان را بالا کنیم آنوقت دانش آموزهای این دوره و زمانه ...لا اله الا الله!!
جز این کمی عجیب است که فیلمی با این مشخصات جایزه کن ببرد یا نامزد اسکار امسال(گمانم رقیب درباره الی خودمان) باشد.فیلمی سراسر دیالوگ.برای ذائقه من که سکوت و استعاره میپسندم کمی غریب است که خوشم بیاید.
هر چند فیلم سراسر دیالوگ است اما صمیمیت فیلم هیچ جا نمیگذارد احساس خستگی کنید.نابازیگرها به خوبی هدایت شده اند.فیلمبرداری فیلم هر چند محسوس نیست ولی بسیار هوشمندانه است.جز این درگیرکنندگی متن خیلی جالب است.بسیاری از سوالات کلاسیک فلسفی را برایم زنده کرد این فیلم.نسبت حق و آزادی،حدود اخلاقی آزادی،نسبت نظم و آزادی،فلسفه تنبیه و چیزهایی از این دست.جز این بسیاری از مشکلات جدید انسانی – اخلاقی جوامع مدرن که فرهنگ‌های مختلف را در خود جا داده‌اند هم بسیار خوب نمود دارد در فیلم و این سوال را برای من ایجاد کرد که «چه کسی یک فرانسوی است؟!»
فیلم قابل تاملی ست:
کلاس/کارگردان: لوران کونته/بر اساس رمان میان دیوارها اثر فرانسوا بگادو/محصول ۲۰۰۸ فرانسه
پی نوشت:به آرشیو نگاهی کردم و دیدم خیلی وقت است که جز از سیاست و کودتا و جنبش هیچ ننوشته ام.به نظرم پرداختن به هنر و فلسفه و تفکر جدای از این جنبش نیست و چه بسا مهمتر و کارسازتر هم باشد.
مطلب شاه رخ درباره این فیلم:
حکایت مکتب و طفل های گریزپا
No comments:
Post a Comment