چه چهره هاي عجيبي داري عشق

بعضي وقت ها يك تلنگر لازم است، بعضي وقت ها يك مشت، كه شايد به قيمت از دست رفتن سال هايي از زندگي تمام شود از دست رفتن ِ عزيزي كه مي توانست رنگ زندگيت باشد؛

پيش آمده از كسي خوشتان آمده باشد اما دلايلي باشد كه اين حس را يا كتمان كنيد يا جور ديگري نشان بدهيد؟ صحبتم از موانع فرهنگي جامعه ي خودمان نيست - هر چند آن را هم مي توان لحاظ كرد - تصور كنيد به دليل اختلاف سن مثلا؛ آن وقت اين حس به چيز ديگري تبديل مي شود؛ اينكه به چه چيزي البته به خيلي چيزها بستگي دارد مثلا همان شرايط فرهنگي؛ آن وقت چه شما، چه ديگري، رابطه تان با آلترناتيوهاي موجود هم تغيير مي كند؛ ممكن است عشق از دست رفته تان را باز بيابيد ياسعي كنيد آن را كاملا محو كنيد. من كه موسيو آرنو باشم تازه وقتي از نلي – خوشكل، جوان، شهواني - يا بهتر بگويم از خودم قطع اميد كردم با زنم كه از جنوا برگشته بود – شوهر جديدش تازه فوت شده – تصميم گرفتيم تصميم سي سال پيشمان را عملي كنيم و برويم دور دنيا را – هر جايي كه توريست ها را نمي كشند – بگرديم. نمي دانم شما هم آن قدم زدن هاي مصمم نلي را در پايان فيلم مثل من تعبير كرديد كه دارد مي رود پيش ژغوم (Jerome) يا نه؟

خيلي عجيب است كه من بخش هايي از زندگي خودم را توي فيلم ها مي بينم؟ براي خودم سوال بود كه چرا تازگي ها حسم به خانم ميم انقدر آتشين شده است نگو دليلي ازين دست پشت قضيه بوده و خودم نمي دانستم.

از كلود سوته قبلا A heart in winter يا A heart of stone را ديده بودم كه فيلم عاليي بود اين هم يك فيلم عالي ديگر و البته فيلمي عجيب:

Nelly & Monsieur Arnaud: نلي و موسيو آرنو

محصول 1995 فرانسه، ايتاليا، آلمان

كارگردان: كلود سوته

نويسندگان: ژاك فيشي و كلود سوته

با بازي امانويل برت (نلي) و ميشل سرو (موسيو آرنو)

106 دقيقه رنگي

A Heart in winter در روسپيگري

اين فيلم را هم به لطف همين دوست ِ نازنين ديدم؛ دمش خيلي گرم.