آنتي فرويد

با وجود همه ي نقد هاي منفي اي كه از آخرين فيلم اكران شده ي فون تريه خوانده بودم اما آنتي كرايست به نظرم فيلم خوبي آمد. فيلم را از زواياي مختلفي مي توان بررسي كرد اولين زاويه اي كه به چشم من مي آيد زاويه ي نقد روانشناسي است؛ به نظرم نشانه هايي وجود دارد كه نمي تواند اتفاقي باشد. فيلم در مورد ِ زني است كه پس از مرگ ِ فرزندش دچار بيماري رواني مي شود. شوهر كه خود روانكاو است سعي در درمان ِ او دارد. پزشكي كه قبلا زن پيش ِ او رفته سعي داشته يا بستري كردن و دارو درماني او را معالجه كند اما شوهر كه احتمالا هم دانشكده ي آن پزشك بوده و احتمالا تحصيل را رها كرده و دانش روانكاوي خود را برتر و بيشتر از همدرس ِ سابق و پزشك ِ كنوني ِ زنش مي داند سعي مي كند به روش هاي خودش او را درمان كند؛ اگر چه نتيجه فاجعه آميز است اما به نظر مي رسد فاجعه ي نهايي بيشتر به عمق ِ بيماري ِ زن مربوط باشد تا تز هاي شوهر؛

جايي از فيلم مرد درباره ي خواب هاي آشفته اش مي گويد و زن جواب مي دهد در روانشناسي مدرن خواب ها جايي ندارند، فرويد خيلي وقت است كه مرده است.

كودكي كه مي ميرد آن هم به علت ِ سهل انگاري والدينش كه داشتند در بستر، همآغوشي مي كردند به نظر علت العلل ِ فاجعه است. يعني ريشه ي بيماري زن را بايد در مرگ كودك شان ريشه يابي كرد؛ آيا مرگ ِ اين كودك بي ربط است به اشاره ي مرگ ِ فرويد و تز هاي او در باب ريشه يابي كردن ِ بيماري ها در كودكي ِ انسان ها؛ كودكي هاي ما مرده است شايد؛ شايد علت ِ ناهنجاري هاي رواني مان خيلي نزديك تر از آن جايي است كه فرويد دنبال ِ آن مي گشت.

به هر حال آنهايي كه آنتي كرايست را ديده اند نديدم جايي به اين موضوع اشاره كرده باشند و بيشتر حول ِ رابطه ي آدم و حوايي اين زوج در باغ ِ بهشت بعد از خوردن ِ آن ميوه ي ممنوع نوشته اند؛ آن هم زاويه ي ديگري است؛

يكي از دلايل ِ اهميت ِ فيلم همين تن دادن به تاويل هاي مختلف است.

Antichrist

محصول 2009 دانمارك، آلمان، فرانسه، سوئد، ايتاليا، لهستان

نويسنده و كارگردان: لارس فون تريه

با بايي وبلم دافو و شارلوت گينزبورگ (برنده ي جايزه بهترين بازيگر زن از جشنواره كن 2009 به خاطر همين نقش)

108 دقيقه رنگي، سياه و سفيد

نامزد نخل طلاي 2009، سالي كه هيات داوران به رياست ايزابل هوپر نخل طلا را به فيلم ِ تاثيرگذار و مهم روبان سفيد اهدا كرد.

از فون تريه دو فيلم ديگر را هم پيشنهاد مي كنم كه حتما ببينيد يكي رقص در تاريكي – برنده ي نخل طلاي سال 2000 – و ديگري داگويل – نامزد نخل طلاي 2003 – همين طور آن فيلم ِ كوتاه 3 دقيقه اي كه به مناسبت شصتمين سال ِ جشتواره كن ساخت.