متابوليك

فرصت خوبی دست داده بود این چند وقت که به بهانه ای هر هفته تهران باشم و هر بار خودم را به دیدن تئاتری مهمان کنم و بعد بیایم اینجا بنویسم درباره اش؛ تمام شد.

برگشتم به همین بیغوله ای که تا دوردست خاکه و خاشاک

روز آخری خودم رو دعوت کردم به دیدن متابولیک کار آتیلا پسیانی؛ از پسیانی قبلا به پیشنهاد سیا و به همراهی خودش تیغ و ماه رو دیده بودم که فقط خوشم اومده بود و نظرم اینه که این کارها فقط یک بار دیدن دارند. همون نظری که درباره ی امپراتوری درون دیوید لینچ به نظرم صادقه؛

در واقع دفعه ی اول که آدم با چنین اثری مواجه می شه حیرت توام با شعف بهش دست می ده و از کشف معماهای درونی کار لذت می بره اما دفعات بعد حسنی نداره مواجهه با این کارها؛

اینه كه اگه تیغ و ماه رو دیدین و خوشتون اومده این کار به نظرم دیگه دیدن نداره؛ و اگر هم از تیغ و ماه خوشتون نیومده بستگی به نظر خودتون داره که این کار رو ببینین یا نه !

اما تاکید می کنم که اگه تا حالا از پسیانی چیزی ندیدین حتما این کار رو ببینین تا اجراش تموم نشده؛

مثل اينکه امروز – دوشنبه - هم بعد از اجرای ساعت هشتش جلسه ی نقد وگفتگو داره که جای من خیلی خالیه !

لينك مرتبط : يك روايت متابوليكي