نه از تارانتینو نه از صدا و سیما انتظاری نیس

وقتی به جشنواره کن سال 2004 نگاه می کنم یکی از بدترین داوری ها را به نظرم داشته است البته من همه ی فیلم های بخش مسابقه ی آن سال را ندیده ام و از طرفی از تارانتینو هم به عنوان رییس هیات داوران نباید چندان انتظار داشت با آن سلیقه ی کجش. فکرش را بکنید در حضور فیلم جذاب، انسانی، تاثیرگذار و خوش ساخت "کسی نمیداند" و "خاطرات موتور سیکلت" والتر سالس، نخل طلا را به مایکل مور دادند با فیلم تبلیغاتی شعاری سیاسی فارنهایتش؛ حتا به نظرم فیلم ضعیف "زندگی معجزه است" امیر کوستوریتسا هم به مراتب از فارنهایت بهتر بود.

اینها را گفتم که همان فیلم Nobody Knows را معرفی کرده باشم. فیلمی جذاب که اتفاقی دیدمش و تبدیل شد به اتفاقی در این چند وقت.

Dare mo shiranai یا به انگلیسی: nobody knows

محصول 2004 ژاپن

نویسنده و کارگردان: هیروکازو کوریدا

141 دقیقه رنگی

●

قضیه ی پخش نشدن فوتبال استقلال - استیل آذین هم ازون اتفاقا بود؛ شصت هفتاد هزار تماشاچی که خیلیاشون از صبح توی خیابونا شعار داده بودن نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران، مرگ بر دیکتاتور، مردم چرا نشستین ایران شده فلسطین و . . . به علاوه اینکه نیمساعت بعدش تصاویر سیاه و سفید بازی رو از گوشه تلویزیون نشون میدن و بعد از یه ساعت که میگن نقص فنی برطرف شده عوض اینکه پخش مستقیم نشون بدن بقیه بازی رو میان از اول نشون میدن خب آدم حق داره فک کنه اینا حتا می ترسن ملت توی شهرستانا ببینن از تلویزیون که تهرونیا سبز پوش توی استادیومن. بابا ملت خیلی وقته فهمیده الانم توی خیابونان شمایین که دوزاریتون کجه، البته از صدا و سیما که انتظاری نیست.