منم که می دونی عشقم تعارضه

همونجور که قبلا هم گفتم هالیوود مثل زباله دونی آدمای پولداره، اگه توش بگردی حتما چیزای به درد بخور هم پیدا می کنی چه بسا گاهی – به ندرت – یه تیکه جواهر هم پیدا کنی؛ من ادعا نمی کنم جواهر پیدا کردم ولی یه چیز به درد بخور پیدا کردم که اینجا می خوام در باره ش بنویسم؛ فیلم شوالیه تاریکی یک فیلم کاملا هالیوودیه، یعنی با همون استانداردها و مشخصات، شیوه ی قصه گویی ش، شخصیت پردازی ش، تعلیقش، جلوه های ویژه ش، اکشنش و . . . . اما چند تا چیز هست که باعث میشه این فیلمو دوس داشته باشی، مهم ترینش اینه که اینجا تقابل بتمن – شخصیت احتمالا مثبت داستان – و جوکر – شخصیت احتمالا منفی داستان – تقابل ساده ی خیر و شر نیست اینجا با پیچیدگی های بیشتری مواجهیم. مثلا جوکر یه جا تهدید می کنه اگه بتمن نقابشو ور نداره آدمای بیشتری رو می کشم و همین کار رو هم می کنه و بتمن به شدت مورد انتقاد و مورد سواله، یا شخصیت جوکر علاوه بر اینکه یک تنه داره داستان رو پیش می بره، جذابیت هاش و شعور بالاش که جایی اعتراف می کنه که هیچ دشمنی ای با بتمن نداره و اتفاقا چقد به هم نیاز دارن و . . . باعث میشه که جوکر فقط یک شخصیت منفی نباشه و نهایتا باعث میشه من وقت توشتن در باره ی این شخصیت ها بگم "شخصیت احتمالا منفی" و " شخصیت احتمالا مثبت"

خب کریستوفر نولانه دیگه، کسی که قبلا ثابت کرده زبان سینما رو خوب بلده؛ بماند که چبزی که باعث میشه ارزش های این فیلم از یک حدی ببیشتر تجاوز نکنه همین باج دادن به مخاطب و نمادگذاری های ساده س اینکه مثلا برای نشون دادن وجه خوب و وجه بد آدما یکی رو نشون بدی با چهره ای که نصفش زشته و نصفش زیبا؛ این جور وقتاس که حس می کنم دست کم گرفته شدم.

به هر حال فیلم خوبیه که باید دید.

شوالیه تاریکی، محصول 2008 آمریکا و انگلستان(Warner Bros pictures)، کارگردان: کریستوفر نولان، نویسندگان: جاناتان نولان و کریستوفر نولان، 152 دقیقه، رنگی