اگه به خاطر اين توله سگ نبود تا حالا طلاقت داده بودم !

فكر مي كنم وقتي يك مرد دارد از حقوق زنان دفاع مي كند دارد حقوق زنان را پايمال مي كند ؛ بديهي ست منظورم از حقوق زنان چيزهايي مثل ِ راي دادن و رانندگي كردن نيست - اين ها حقوق بديهي ِ‌هر انساني ست – بلكه منظورم قسمت هايي از خواسته هاي زنان است كه دقيقا به جنسيت ِ‌زنانگي مربوط مي شود مثل ِ‌ مادر شدن – بخوانيد تحميل كردن ِ‌پدر بودن بر مرد – يا سقط جنين – بخوانيد محروم كردن ِ‌مرد از پدر بودن – و . . . .

روشن تر بگويم ، انسان ها چرا از حقوق حيوانات دفاع مي كنند ؟ به اين دليل ساده كه حيوانات خودشان نمي توانند از خودشان دفاع كنند ؛ فكر مي كنم وقتي مردها دارند از حقوق زنان دفاع مي كنند شأن آنها را به شدت فرو مي كاهند ؛ , و نه تنها شأن زنان را فرو مي كاهند كه غيرمستقيم توانايي آنان را در رسيدن به خواسته هايشان نيز مي كاهند ؛ كاش مشكل به همين جا ختم مي شد ؛

متوني كه در دفاع از حقوق ِ‌زنان آفريده مي شوند اگر آفريننده شان مرد باشد به دليلي كه گفتم از خواندن – ديدن ،‌ شنيدن و . . . - مي افتند و اگر آفريننده شان زن باشد داريم سوژه را از زاويه ي كسي مي بينيم كه اين وسط ذي نفع است ، زني كه از حقوق زنان دفاع مي كند شاهد بي طرفي نيست كه در دادگاه حاضر شده باشد ، شاكي اي است كه نتيجه ي قضاوت حكم مرگ و زندگي را دارد برايش .

اين گونه است كه وقتي متني فمنيستي از زني فمنيست را مي خواني همان حسي را پيدا مي كني كه در پايان ِ‌رمان ِ‌پنين ِ‌ناباكوف ، وقتي مي فهمي راوي داستان نه تنها آدم بي طرفي نبوده بلكه از پنين متنفر بوده است حالا شك مي كني كه اصلا به چقدر از حرف هاي راوي – كتابي كه خوانده ايد – بايد اعتماد كنيد در واقع سرتان كلاه رفته است ! اما آنجا با يك متن هنري مواجهيم و پنين را دوباره و سه باره مي خوانيم و لذت مي بريم اما اينجا صحبت از يك متن دادگاهي ست – سعي نكنيد با پادرمياني و ريش گرو گذاشتن و . . . سعي كنيد وانمود كنيد با رسيدن ِ‌زنان به همه ي حقوقي كه مي خواهند دايره بر مرد ها تنگ نمي شود - .

ژوليا كريستوا مي گويد :‌

"

آرزوي مادر شدن كه نسل پيشين فمنيستي آن را آرزويي از خود بيگانه ساز و حتي ارتجاعي قلمداد مي كرد ، ظاهرا ً الگو و سرمشق نسل كنوني قرار نگرفت . اما در سال هاي اخير شاهد افزايش تعداد زناني هستيم كه نه تنها مادر بودن خود را موافق زندگي حرفه اي يا تعهد فمينيستي شان تلقي مي كنند بلكه مادر بودن خود را امري ضروري براي كشف خود مي انگارند و اين نه كشف تماميت و كمال كه كشف پيچيدگي تجربه ي زنانه اي است كه با شادي ودرد عجين است ( شايد خانم نيكو سرخوش كه مقاله را ترجمه كرده عجين بودن ِ‌شادي و درد را ترجمه ي Jouissance آورده باشد ) نهايت ِ‌چنين گرايشي را مي توان نزد مادران همجنس طلب يا برخي مادران مجرد يافت كه از پذيرش نقش پدرانه امتناع مي ورزند و در اين امتناع ،‌يكي از شديد ترين اَشكال رد قرار داد نمادين و نيز پرشورترين ستايش از قدرت مادرانه را تا حد خدايي مي توان مشاهده كرد . "

اين را بگذاريد كنار ِ‌ ايده ي كساني امثال ِ‌من كه بچه دار شدن را آرتيفكت ِ‌رابطه ي مرد – زن مي داند و ترجيح مي دهند مسووليت ِ‌منقرض نشدن ِ‌نسل ِ‌بشر را به عهده ي كساني بگذارد كه زن را موجودي مي دانند براي توليد مثل .

حالا مي توانيد به اول اين متن برگرديد !