این کارتو ندیده میگیرم چن

فکر می کنم خیلی اخلاقمندی هنری می خواهد که آدم برسد به مرحله ای که بگوید ترجیح می دهم درباره ی فیلم هایی که دوست ندارم سکوت کنم، حرفی که سال ها پیش وندرس عزیز زد، اما من نمی تونم این جوری باشم، فکر می کنم این هم جزوی از وظایف من است که سهمی در گلچین کردن اثار هنری داشته باشم و البته نمایاندن آثار سخیف به مخاطبین این وبلاگ!

نمی دانم چه اتفاقی افتاده که کایگه بعد از فیلم های قابل تحسین و قابل ستایشی چونfarewell my concubine و Temptress Moon تصمیم می گیرد فیلمی بسازد که هیچ کدام از نقاط قوت فیلم های قبلی اش را که ندارد هیچ، کلی هم نقطه ضعف داشته باشد.

بی منطقی های فراوان فیلمنامه، کارگردانی ضعیف، شخصیت های غیر قابل باور، اتفاقات بی دلیل، همه و همه دست به دست هم می دهند تا فیلم Killing Me Softly را تبدیل به یک فیلم غیر قابل دفاع بکند.

چیزی که برایم جالب بود این بود که تا یک ربع بیست دقیقه ی اول می توان به زحمت ردپای یک کارگردان خوب را در فیلم دید اما از جایی به بعد انگار گوشی کارگردان زنگ خورده باشد و بعد داد زده " اِسی، اِسی تا من این تلفنو جواب می دم کارگردانی کن " و تلفنش تا آخر فیلم طول کشیده.

با اغماض و به خاطر لحظه های خوبی که با فیلم های قبلی کایگه داشته ام از به کار بردن واژه ی سخیف خودداری می کنم و عنوان غیر قابل دفاع را برای این فیلم انتخاب می کنم.

Killing Me Softly

Chen Kaige

محصول 2002

100 دقیقه

برای اینکه دست خالی ازینجا نرفته باشین یه آهنگ خوب معرفی می کنم ( البته بلد نیستم مث سیا لینکشو برای دانلود بذارم خودتون برین پیداش کنین )

One of Us Cannot Be Wrong by Leonard Cohen