یک تاثیر مهم دیدن فیلم یا تئاتر به صورت جمعی تشدید حس هاست.یعنی وقتی که شما با یک جمع یک فیلم کمدی میبینید صدای خنده ی بقیه روی شما هم تاثیر میکند و شما هم احتمالن بیش از حالتی که مثلن تنها، همان فیلم را دیده باشید میخندید.به همین دلیل هم در بعضی از کمدی های تلویزیونی مثل مستر بین یا امثالهم مدام صدای خنده های یک جمع را مشنویم تا همان حس القا شود.
برای دیدن هتل پلازا صندلی گیرمان نیامد و مجبور بودیم رو زمین بنشینیم.اولش کمی عصبانی شدم اما بعد تمام شدن کار احساس کردم شاید اینطوری بهتر بوده حتا.حالا حساب کنید تالار سایه به ان کوچکی تمام صندلی ها پر شد و روی زمین تا خود سن، آدم بود که تنگ هم نشسته بودند.دماغ این توی گوش آن و پای آن توی دهان این؛در راستای تشدید همین حس، شانه به شانه بودن با بقیه باعث شد خیلی زیاد بخندم.صدای خنده های زنی که طرف چپم بود و پسر پشت سری یک لحظه قطع نمیشد و من (که به قول دوستان نوعی آدم آهنیم) به خودم می آمدم و میدیدم که دارم ریسه میروم!
هتل پلازا یک کمدی قابل قبول و بامزه است.نیل سایمون در این کار به خوبی شکاف بین نسل ها و اخلاق طبقه ی متوسط الحال را به سخره میگیرد.یک خانواده ی دهاتی که میخواهند ادای آدم های با کلاس را در بیاورند.بازی بازیگران (فریده سپاه منصور در نقش نورما و سیامک صفری در نقش روی) سهم عمده ای از بار کمدی کار را به دوش دارد.
به هر حال گمان نکنم چیز زیادی از اجرا ی آن باقی مانده باشد.تا تمام نشده بروید و یک بلیط بدون صندلی بگیرید و لذت ببرید.
هتل پلازا/کارگردان:کورش نریمانی/نویسنده:نیل سایمون/کاری از گروه تئاتر معاصر/تالار سایه
No comments:
Post a Comment