اعتراف بدون بازجویی

از برادران داردن تا حالا چیزی ندیده بودم؛ اولین و تنها فیلمی که ازشان دیدم همین فیم آخری ست که ساخته اند، سکوت لورنا؛

اعتراف می کنم که بار اول که فیلم را دیدم – با زیر نویس انگلیسی – اصلا متوجه بخشی از فیلم نشده بودم و اصلا این متوجه نشدن را هم متوجه نشده بودم! فیلمی خوب به نظرم آمد؛ بازی های به شدت واقعی، استفاده نکردن از موسیقی، دوری جستن از طرح داستانی قهرمان پروری و ضدقهرمان سازی، دوربین روی دستی که حس ناامنی را منتقل می کرد و . . . همه و همه مرا یاد فیلم خیره کننده ی چهارماه، سه هفته و دو روز می انداخت و حتا به بعضی از دوستان هم گفتم که به نظرم آمده برادران داردن آن فیلم را دیده و تصمیم گرفته اند فیلم خودشان را بسازند. اما اعتراف می کنم تازه وقتی خلاصه ی چندخطی فیلم را توی مجله ی فیلم خواندم فهمیدم اصلا موضوع فیلم را نفهمیده ام! دوباره نگاه کردم؛ اعتراف می کنم از فکرهای خودم پشیمانم اعتراف می کنم این فیلم خیلی بزرگ تر از آن چیزی است که فکر می کردم مخصوصا که هر چه زمان بگذرد بیشتر رسوب می کند در آدم.

حتما این فیلم را ببینید حتما

بیست و نهمین فیلمی که امسال دیدم:

برنده ی جایزه ی بهترین فیلمنامه از جشنواره کن 2008

سکوت لورنا (Le silence de Lorna)

محصول 2008 بلژیک، فرانسه، ایتالیا، آلمان (Les Films du Fleuve)

نویسندگان و کارگردانان: براردران داردن

105 دقیقه رنگی