سینما با سس فوتبال

من به تفکر نخبه گرایی اعتقاد دارم؛ اعتقاد دارم در هر زمینه ای باید نخبگان همان زمینه نظر بدهند و عمل کنند؛ خیلی هم بدیهی به نظرم می آید؛ این باور البته منافاتی با دموکراسی و برآمدهای آن از قبیل همه پرسی و نظرسنجی ندارد چرا که نخبه ها را کسی معرفی نمی کند بلکه خود به خود و در یک فضای نقادانه مشخص و معرفی می شوند، قرار هم نیست در هر زمینه ای نظرسنجی و همه پرسی برگزار شود؛ از چیزی که می خواهم بگویم دور نشوم؛ همیشه برایم احمقانه جلوه کرده وقتی دیده ام مثلا دارند با یک فوتبالیست درباره ی موضوعی مثلا اجتماعی سیاسی یا . . . مصاحبه می گیرند؛ چه اهمیتی دارد نظر علی دایی در مورد انتخابات مثلا؟ چه اهمیتی دارد نظر مجری معروف تلویزیون در مورد هر چیزی جز مجریگری تلویزیون؟

می دانم رسانه ها ازین ویژگی استفاده ی ابزاری می کنند کما اینکه خود من وقتی می بینم یا می شنوم که مثلا رابرت ردفورد از جنبش سبز حمایت کرده خوشحال می شوم فقط همین، ولی وقتی نوام چامسکی ازین جنبش حمایت می کند باور من تقویت می شود. حالا فکر کنید کسی که زمانی زیباترین دریبل ها را می کرد و زیباترین گل ها را می زد و بعد آنقدر کوکایین مصرف کرد که خودش هم می گوید چیزی جز کوکایین برایش اهمیت نداشته رهبر سیاسی حرکتی می شود و البته این فقط در ممالک عقب مانده و از تفکر دور نگهداشته شده اتفاق می تواند بیفتد.

مستند مارادونا به روایت کاستاریکا را ببینید تا عمق فاجعه را دریابید اینکه چجور در جوامع با تفکر غالب پوپولیستی با ابزارهای متناسب همچون مارادونا توده ها تحمیق می شوند و جالب که خود مارادونا از همه بیشتر باورش شده که رهبر یک جنبش سیاسی است!

بماند که خود کاستاریکا احتمالا به خاطر اشتیاق بیش از حدش به فوتبال در آستانه ی سقوط دراین وضعیت تفکرگریز است در این فیلم.

از محتوا که بگذریم اجرای فیلم را ضعیف دیدم؛ اصلا علاقه ای هم به نقد فیلم مستند ندارم نکته اینجاست که وقتی آدم مستند های هرتزوگ را می بیند سطح توقعش بالا می رود و آنوقت است که این کار را ضعیف می بیند اما کاری است که حتما باید دید به همان دلایل محتوایی و البته بسیار باید مراقب بود که همراه با دوربین کاستاریکا در وزطه ی لمپنیسم نیفتیم.

Maradona by Kusturica (مارادونا به روایت کاستاریکا)

محصول 2008 اسپانیا، فرانسه (Estudios Picasso)

کارگردان: امیر کاستاریکا – احتمالا کوستوریتسا درست باشه اما قرار نیست مثل خودشون تلفظ کنیم! -

مستند

90 دقیقه رنگی