در ستایش آن آمریکایی دوست داشتنی

توی کتاب سینما چیست- یکی از بهترین کتابایی که در زمینه ی سینما خوندم - آندره بازن خاطره ی وقتی رو تعریف می کنه که توی پاریس فیلم لایم لایت برای منتقدین و سینماگران اکران میشه و خود چاپلین هم توی سالن بوده؛ بازن تعریف می کنه که وقتی فیلم تموم میشه و چراغا روشن میشه نه که چشمای همه از اشک خیس و سرخ بوده کمتر کسی به چشمای بغلدستی ش نگا می کنه؛ بازن میگه وقتی رومو برگردوندم و ته سالن چاپلین رو دیدم که هنوز زنده س خوشحال بودم؛ خوشحال بودم که این نابغه ی سینما هنوز پیش ماست؛

لایم لایت روایت آقای کالوروه - کمدینی که زمانی به شدت معروف بوده و حالا اما دوران افولشه – که با تری – بالرینی که در شروع فیلم خودکشی می کنه و کالورو اونو به زندگی بر می گردونه - آشنا میشه و اونو به سالن رقص بر می گردونه؛

روایت به شدت تلخ و دردناکیه؛

پارسال پیرارسال که داداشم افتاده بود توی کار دیدن فیلمای چاپلین چند شب پشت سر هم می رفت توی اتاق در رو می بست و روشنایی های شهر رو نیگا می کرد و چند دقیقه یه بار صدای کرکر خنده ش میومد فیلم که تموم میشد می گفتم چطور بود؟ جواب میداد خیلی تلخ و دردناک بود.

چاپلین نابغه ی عالم سینماس اینو شک ندارم؛ یک آمریکایی دوست داشتنی و به یادماندنی؛ نمی دونم درباره ی لایم لایت چی بگم جز اینکه اگه وقت ندارین زیاد فیلم ببینین و می خواین از سینما لذت ببرین، اگه می خواین بدونین سینما یعنی چی این فیلمو ببینین.

با معرفی این فیلم می تونم سال 87 رو تحویل بدم! این آخرین فیلمی بود که پارسال دیدم و عجب معرکه بود.

Limelight

محصول 1952 آمریکا (celebrated productions)

کارگردانی، نویسندگی، موسیقی: چارلی چاپلین

مدیر فیلمبرداری: کارل اشتراس

تدوین: جو اینگ

با بازی چارلی چاپلین (کالورو)، کلر بلوم (تری)، باستر کیتن و . . .

137 دقیقه / سیاه و سفید

پی نوشت:اعتراف میکنیم نمیدونستم چاپلین تو انگلیس به دنیا اومده.هر چند چاپلین فیلماشو تو امریکا ساخت و اونجا شهرتش عالم گیر شد.به هر حال پوزش.

مطلب سیا در باره ی این فیلم

نقد راجر ایبرت بر این فیلم