اگر عالمی منکر ما شود –غمی نیست ما را که ما را تویی

پارسال پیرارسال بود که توی مجله ی فیلم درباره ی فیلمی از یک کارگردان سوئدی مطلبی خواندم و بعد که فیلم را دیدم آن فیلم شد یکی از ماندگارترین فیلم هایی که دیده بودم توی عمرم؛ DU LEVANDE (شما زنده ها) اثر روی اندرشون؛ این فیلم، فیلم آخری بود که این کارگردان ساخته بود و دوست داشتم از کارهای قبلی ش هم چیزی ببینم؛ فیلم آوازهایی از طبقه ی دوم فیلم دیگری ست که اندرشون ساخته و من ایمان آوردم که این کارگردان یکی از بزرگان عالم سینماست؛

اگر سری به IMDb بزنید می بینید که درباره ی فیلم نوشته شده که "فیلم با الهام از شعری از شاعر پرویی سزار والِخو، داستانی ست درباره ی نیاز ما به عشق، درباره ی سردرگمی های ما، موقعیت های ما و آسیب پذیری ما؛ داستانی با کارکترهای زیاد که یکی از آنها پدری است با معشوقه اش، زنش، پسرش، و دوست دخترش؛ فیلمی درباره ی دروغ های بزرگ، محدودیت ها و تعلق خاطر ابدی انسان به اینکه کسی با او باشد و او را تایید کند."

مثل Du levande اینجا هم با روایتی سرراست یا داستانی که بتوان تعریف کرد مواجه نیستیم؛ این البته به شدت متمایز است از آن آثار بی روایت ِ به قول اروپایی ها arty-farty که به قصد جشنواره ای و جایزه ای و یک مشت آدم ادا و اصولی ساخته می شوند. زبانم لال دارم این فیلم را با چی مقایسه می کنم.

سه تا نکته: اول اینکه این دوربین ثابت و این نماهای طولانی را به شدت دوست دارم؛ فوق العاده تاثیرگذارند. و البته باید دقت هم کرد که بزرگانی چون ازو و آنگلوپولوس (اینکه از تارکوفسکی نام نبردم به خاطر ضعف آشنایی بنده است با ایشان، پوزش) هستند که با دوربین ثابت و نماهای طولانی شاهکار می سازند وگرنه مشخصا کار هر کسی نیست؛

دوم آن کابوسی که کل فیلم را دربر گرفته و انگار خاکستری آبی پاشیده باشی روی فیلم و نه بهتر بگویم انگار دقیقا داری کابوس می بینی را دوست دارم و از همین نکته س که می رسیم به نکته ی سوم؛

کابوسی که توی فیلم نیست و بر فیلم هست و در کنار بقیه ی عوامل باعث می شود ازین فیلم یه عنوان یک فیلم سوررئال یاد بشود یادآور می گردد که سوررئالیسم هرچقدر در ادبیات نچسب و دوست نداشتنی ست در سینما تاثیرگذار و دوست داشتنی ست.

هفتمین فیلمی که امسال دیدم :

Sånger från andra våningen (songs from the second floor)

محصول 2000 سوئد، نروژ، دانمارک (Danmarks radio (DR))

نویسنده و کارگردان: روی اندرشون

98 دقیقه / رنگی

برنده جایزه ویژه هیات داوران جشنواره کن در سال 2000 (مشترکا با تخته سیاه سمیرا مخملباف)- سالی که هیات داوران به ریاست لوک بسون نخل طلا را به فون تریه داد به خاطر رقصنده در تاریکی (1 ، 2) و این همان سالی بود که کن لوچ Bread and roses را توی کن داشت و من این فیلم را دوست دارم و همین روزهاست که درباره اش بنویسم)

+ مطلب راجر ایبرت بر این فیلم

+ Du levande در روسپیگری

+ از یکی از لینکای داخل این لینک می تونین فایل تورنت فیلم رو دانلود کنین

●

عکس پایین: صحنه ی آغازین فیلم، گفتگوی دو مرد با هم، یکی ایستاده با استرس دیگری توی فوتوتراپی لخت

●

عکس پایین:

کابوس نهایی فیلم، آدم هایی که دارند سمت مرد می آیند، صلیب های شکسته، و آن دختربچه آن دختر بچه آن دختربچه